ΡΕΜΑΡΚ ΜΑΡΙΑ ΕΡΙΧ

Ο Έριχ Μαρία Ρεμάρκ γεννήθηκε το 1898 στην πόλη Όσναμπρουκ της Γερμανίας.
Κατά τον Αʹ Παγκόσμιο Πόλεμο επιστρατεύτηκε σε πολύ νεαρή ηλικία, γεγονός που τον στιγμάτισε για όλη του τη ζωή.
Στη διάρκεια του πολέμου τραυματίστηκε επανειλημμένα, ενώ είδε τον καλύτερό του φίλο να πεθαίνει με φρικτό τρόπο.
Καταπιάστηκε με διάφορα επαγγέλματα, εργάστηκε ως οδηγός αγώνων, δάσκαλος, έμπορος και δημοσιογράφος.
Το 1929 δημοσιεύθηκε το περίφημο μυθιστόρημά του Ουδέν νεώτερον από το Δυτικόν Μέτωπον όπου περιγράφει τις εμπειρίες του από τον πόλεμο.
Το μυθιστόρημα γυρίστηκε δύο φορές σε ταινία.
Η πρώτη, το 1930 σε σκηνοθεσία του Λούις Μάιλστοουν, απέσπασε Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας και Σκηνοθεσίας, ενώ η δεύτερη το 1979 κέρδισε τη Χρυσή Σφαίρα Καλύτερης Τηλεταινίας καθώς και βραβείο Έμι για το καλύτερο μοντάζ.
Όταν η ταινία προβλήθηκε για πρώτη φορά στο Βερολίνο, ο συγγρα­φέας αντιμετωπίστηκε ως εχθρός της πατρίδας του.
Ομάδες της χιτλερικής νεο­λαίας είχαν εισβάλει τότε στην αίθουσα όπου προβαλλόταν το έργο κραυγάζοντας «Γερμανία, ξύπνα!».
Η ταινία απαγορεύτηκε και ο Ρεμάρκ αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τη χώρα του το 1931, δύο χρόνια προτού ο Χίτλερ αναρριχηθεί στην εξουσία.
Το 1933 με πρωτοβουλία του Γιόζεφ Γκέμπελς οι ναζί απαγόρευσαν και έκαψαν τα βιβλία του Ρεμάρκ.
Προσπάθησαν να σπιλώσουν το όνομά του διαδίδοντας ψευδώς ότι δεν βρέθηκε ποτέ στο μέτωπο.
Επιπλέον του αφαίρεσαν τη γερμανική υπηκοότητα.
Το 1943 η αδελφή του, που είχε παραμείνει στη Γερμανία, συνελήφθη, καταδικάστηκε ως ηττοπαθής και εκτελέστηκε.
Αφού περιπλανήθηκε σε Ευρώπη και Αμερική, ο Ρεμάρκ διέμενε πότε στις ΗΠΑ και πότε στην Ελβετία γράφοντας μυθιστορήματα και σενάρια για τον κινηματογράφο.
Πέθανε στο Λοκάρνο της Ελβετίας το 1970.
Άλλα μυθιστορήματα του συγγραφέα είναι: Ο δρόμος της επιστροφής (1931) – σκιαγράφηση του αδιεξόδου όπου βρέθηκε η γενιά στου πολέμου, Τρεις σύντροφοι (1936) – αναφορά στη Δημοκρατία της Βαϊμάρης από τον υπερπληθωρισμό του 1923 μέχρι το τέλος της δεκαετίας, Η δύναμη της αγάπης (1941) – η αγγλική μετάφραση του οποίου δημοσιεύτηκε σε συνέχειες στο περιοδικό Collier και ακολούθησε η αναθεωρημένη έκδοσή του, Η Αψίδα του Θριάμβου (1945), Ο παράδεισος δεν έχει ευνοουμένους (1961).